رساله دکتری «اعتبارسنجی ادعیه مشهوره با تکیه بر مبانی دعاپژوهشی» دفاع شد

در بخشنامه جدید واردات، درحالی‌که ایرانیان مقیم خارج مجاز به واردات خودروهای نو یا کارکرده تا پنج سال ساخت شده‌اند، اما فهرست ممنوعیت‌ها دایره انتخاب متقاضیان را محدود کرده است که این شروط سخت‌گیرانه، عملاً واردات را برای بخش قابل‌توجهی از ایرانیان مقیم قاره آمریکا و برخی کشورهای اروپایی به یک چالش جدی بدل کرده است.

تا زمانی که قانون‌گذاران آمریکایی تحریم‌های سزار را لغو نکنند، پیشرفت متوقف خواهد ماند؛ زیرا این تحریم‌ها همچنان مانع کامل هرگونه سرمایه‌گذاری و فعالیت اقتصادی جدید هستند، با وجود اینکه هدف اصلی‌شان دیگر در قدرت نیست.

تصور کنید نهادی که قول می‌دهد چراغ راه مدیریت حرفه‌ای باشد، خودش در پیچ‌وخم‌های ساده‌ای مثل صدور کارت عضویت، لنگ بزند. این دقیقاً سؤال تیتر ماست: آیا مدیریتی که وعده می‌دهد، خودش را مدیریت می‌کند؟ یکی از اهداف کلیدی انجمن‌های تخصصی در ایران – بر اساس سیاست‌های وزارت علوم، تحقیقات و فناوری – ایجاد بستری پویا برای هماهنگی متخصصان، ارتقای دانش و تبادل ایده‌های نو است. این انجمن‌ها باید با شفافیت و کارایی، خدماتی ارائه دهند که اعتماد بسازد و الهام‌بخش باشد. اما در عمل، «انجمن مدیریت کسب‌وکار ایران» با چالش‌هایی روبرو است که این وعده‌ها را زیر سؤال می‌برد.  متخصصی، ماه ها پیش با اشتیاق درخواست عضویت داد. پیگیری‌ها و تماس همه به دیوار سکوت خوردند. کارت عضویت؟ در هاله ای از ابهام. بروکراسی!؟ این تجربه، که تنها یکی از موارد مشابه است، نه‌تنها زمان را هدر می‌دهد، بلکه جرقه تردید را می‌زند. در دورانی که عضویت‌های دیجیتال در دقایق انجام می‌شود، چنین تأخیری اعتبار انجمن را در آموزش، مشاوره و سیاست‌گذاری خدشه‌دار می‌کند. اگر مدیریت پایه‌ای لنگ بزند، چطور می‌توان به وعده‌های بزرگ‌تر اعتماد کرد؟ این مشکلات، آینه ضعف‌های ساختاری‌اند. نبود شفافیت در مراحل ساده ای برای عضویت ، مانند زمان پردازش یا معیارها و پاسخگویی ضعیف، اعتماد را فرسایش می‌دهد. در مدیریت حرفه‌ای، شفافیت اکسیژن است؛ بدون آن، همه چیز را خفه می‌کند. و اینجاست که ضعف نظارت سازمان‌های ذی‌ربط، مثل وزارت علوم، برجسته می‌شود. مکانیسم‌های فعلی ، بازرسی‌های گاه‌به‌گاه و گزارش‌دهی فرمال ، ناکافی‌اند. گزارش‌های رسانه‌ای نشان می‌دهد انجمن‌ها گاهی از چتر نظارتی دور می‌مانند، و این خلأ ناکارآمدی را پرورش می‌دهد. اگر سامانه‌های آنلاین گزارش‌دهی یا کمیته‌های مستقل اجباری شود، انجمن‌ها مجبور به خودمدیریتی واقعی می‌گردند ، همان چیزی که وعده می‌دهند. هیئت مدیره هم قلب این ماجراست. حضور اسمی برخی اعضا، بدون پیگیری عملی، چرخ‌ها را قفل می‌کند. انتخاب باید علاوه بر توانمندی و سابقه، تعهد باشد، نه روابط. این تغییر، هیئت را از نماد به موتور اصلاح بدل می‌کند. راه‌حل؟ ساده و عملی: دیجیتال‌سازی عضویت با پیگیری آنلاین و زمان‌بندی حداکثر 72 ساعته، کارگاه‌های آموزشی برای کارکنان، و انتشار گزارش‌های شفاف عملکرد. این گام‌ها، نه آرزو، بلکه کلید بازسازی اعتمادند. در نهایت، انجمن مدیریت کسب‌وکار ایران پتانسیل عظیمی دارد ، اگر از درون شروع کند. با اصلاحات و نظارت قوی، وعده‌هایش را محقق کند و موجی از نوآوری در کسب‌وکار ایران راه بیندازد. مدیریت واقعی، از مدیریت خودمان آغاز می‌شود.